Ooit hadden ze aan de bar van hun stamkroeg besloten om samen met de mooie onderneming van Arie verder te gaan. De onderneming was actief op het gebied van leveren, installeren en onderhouden van perslucht installaties. Gevestigd in een prachtig en modern pand op een jong industrieterrein ergens in Twente. De deal was zo beklonken, en op de achterkant van een bierviltje werden een paar getallen geschreven. Voor de bitterballen kwamen gaven Arie en Maarten elkaar een hand. Maarten zou 50% van de aandelen overnemen voor EUR 1.000.000,-. De volgende morgen belde Maarten direct de bank en liet het bedrag overboeken. Daarna belde hij de notaris om even die aandelen over te dragen.
Zoals de overeenkomst tot stand gekomen was zo werd hij ook uitgevoerd. Geen enkele afspraak was gemaakt en het duurde ook niet lang voor de eerste irritaties ontstonden. Arie ging door zoals hij altijd gedaan had. Hij nam beslissingen die serieus impact hadden op de onderneming en hij besefte niet dat Maarten ook hierin betrokken moest worden. De rapportage bestond altijd uit het overzicht met debiteuren, crediteuren en de bankstand, maar Maarten kon hier niets mee. Hij ging om Arie heen naar de boekhouding wat weer ergernis bij Arie opwekte. Gelukkig erkenden ze zelf dat dit moest veranderen. Omdat Arie ook meer dan genoeg had van de verantwoordelijkheid en eigenlijk liever wilde gaan vissen, besloten ze de onderneming aan een derde te verkopen.
De perfecte overnamekandidaat hadden we snel gevonden. Het eerste gesprek duurde veel langer dan gepland en iedereen was enthousiast. De bedrijven vulden elkaar goed aan. Afgesproken werd dat de kopende partij ook een adviseur zou aanstellen zodat wij samen over konden gaan tot uitwisselen van informatie en te werken naar een waardering en de daarbij horende overige voorwaarden van beide partijen.
Groot was ons beider verbazing toen we een week later te horen kregen dat de koper, Arie en Maarten onderling overeenstemming bereikt hadden over de overnameprijs. “Kun je even een notaris bellen en vragen of hij deze week nog kan?”, ik zal deze woorden van Arie nooit vergeten.
Uiteindelijk zijn we 3 maanden later naar de notaris gegaan. Drie maanden gemopper, onbegrip en gezucht hadden uiteindelijk geleid naar goede afspraken tussen koper en verkoper. Toen we bij de notaris naar buiten liepen, kneep Arie hard in mijn arm “Je had helemaal gelijk, bedankt”. In de maanden na de overname zijn de contracten nog vaak uit de lade gehaald. “Wat hadden we ook alweer afgesproken?”. “O ja, dat was het, dan gaan we het ook zo doen”. De overdracht verliep daarom soepel en Arie kon gaan vissen.
Onlangs belde Arie me na lange tijd weer. “Een vriend van mij wil ook zijn bedrijf verkopen, kun je even komen”. Het harde knijpen was hij (helaas) nog niet verleerd.
