Ooit zat ik tegenover hen als adviseur van de verkoper. Ze namen een drietal bedrijven over die hun onderneming stap verder zou brengen in de wereld van chemie en petrochemie. We bleven na die overname altijd contact houden. Soms een praatje over de schutting en soms advieswerk inzake overnames of financiering. Rob, de eigenaar, vormde samen met 2 oude schoolgenoten de directie over het uitermate goed georganiseerde bedrijf dat actief was op het gebied van productie van allerlei onderdelen en systemen voor de procesindustrie.
Ik merkte dat de heren, en dan voornamelijk Rob, zich begonnen te vervelen. Ze belden vaker op en hadden dan veel tijd. Even ‘bijpraten’ met een kop koffie duurde soms wel 2 uur. Op een avond belde Rob; “Ik wil morgen even met je lunchen, bespreek jij ergens een tafel en dan kom ik naar je toe. Ik verveel me Han, ik word er helemaal gek van. Om 11 uur denk ik wat moet ik de rest van de dag nog doen?” De verveling maakte hem en zijn directieleden vooral héél moe. Het bestaande bedrijf liep perfect en realiseerde prachtige resultaten. “Ik wil een bedrijf overnemen en ik heb ook al iets op het oog, maar er zijn een aantal problemen die jij wel kunt oplossen”. Zijn ogen begonnen weer te glinsteren en deze glimlach had ik lang niet op zijn gezicht gezien. “Het bedrijf is 5 maal groter dan wij, het is niet te koop, draait matig en de directeur is op geen enkele wijze te pakken te krijgen”. Normaliter kom ik altijd vrij snel bij de juiste persoon aan tafel, maar in dit geval bleek dat een onmogelijke opgave. De DGA werd volledig afgeschermd, woonde in Spanje en leidde het bedrijf op afstand. Slechts sporadisch was hij in Nederland. Maar toch was er een heel klein openingetje. Een van de commissarissen van het bedrijf dat Rob op het oog had, was de achterbuurman van een oude opdrachtgever van mij. Jaren geleden hadden Mike en ik samen zijn bedrijf verkocht en er was altijd contact gebleven. Rob vond het een geniaal idee. Mike werd commissaris bij hem en had slechts één taak. Ga op hetzelfde moment grasmaaien en leg de link en de ideeën spontaan aan hem voor. Het lukte, na maanden onderhandelen, onderzoeken en weer onderhandelen, kon Rob het bedrijf overnemen. Zijn rustige leven kwam in een achtbaan terecht en samen met zijn kompanen wist hij het bedrijf succesvol te reorganiseren en te integreren. Ze waren een serieuze speler geworden in hun markt en het duurde ook niet lang voordat Rob de bekende “offer you can’t refuse” kreeg van een bekend buitenlands beursconcern. De laatste jaren waren zo intensief geweest dat Rob inmiddels geniet van de “ verveling”.
