‘Mijnheer Van Rijn, fijn dat u kon komen, bijzonder aangenaam kennis te maken, mag ik u voorgaan naar mijn kantoor’. Ik liep achter hem de brede indrukwekkende trap op naar boven. Stropdas om, zwarte schoenen en een pak met een vouw in de pantalon die ik niet vaak zo scherp gezien heb. Even voelde ik me enigszins underdressed, maar gelukkig heb ik daar nooit lang last van.
Zijn kantoor was helemaal in de hoek van het redelijk nieuwe statige pand aan een snelweg in de provincie Utrecht. We liepen door een lange gang en tot mijn verbazing waren alle kantoren leeg. Als toeleverancier van verbruiksartikelen voor de metaalindustrie was zijn onderneming zeer succesvol geweest. Ze hadden meerdere vestigingen gehad en in de loop der jaren verschillende overnames gedaan. Sinds een paar jaar was de omzet ieder jaar wat minder. De vestigingen waren gesloten en op de personeelsomvang werd steeds verder afgeschaald. ‘Weet u, de spirit is er sinds een paar jaar uit’. Hij vertelde dat in zijn vriendenkring iedereen met pensioen was. Mensen die allemaal goede banen gehad hadden en precies wisten wanneer hun pensioen in ging. Zij waren nu druk met samen golfen, kleinkinderen en vakantie. Maar ja, hij had een bedrijf en een pand waar nog financiering op zat.
We hadden vrij snel twee kandidaat-kopers gevonden. De onderneming bleek strategisch voor hen beide erg aantrekkelijk te zijn wat de overnameprijs ten goede kwam. Al na 2 maanden kon het boekenonderzoek beginnen. Tijdens het boekenonderzoek kreeg ik op een maandagavond laat een telefoontje van zijn echtgenote. ‘Hij heeft een hartaanval gehad en ligt in coma op de IC’. Na van de eerste schrik bekomen te zijn, gaf zijn echtgenote mij en de accountant een volmacht om de transactie te stand te brengen. De kandidaat-koper was zeer sportief en kwam alle gemaakte afspraken na.
Een paar weken later haalde ik de herstelde verkoper op een mooie, zonnige donderdagmorgen op. Hij mocht nog geen autorijden en daarom gingen we samen naar de notaris. Op de terugweg zag ik de opluchting. Hij vertelde dat hij na zijn hartaanval een coach had om alles wat er gebeurd was te verwerken. ‘Maar weet je Han, dit traject en vooral het resultaat daar kan geen coach tegenop’, dank je wel Han’. Hij stapte uit de auto en zwaaide naar zijn kinderen en kleinkinderen die in de woonkamer zaten te wachten met gebak. ‘Heel graag gedaan Wim, het was een bijzonder traject, blijf gezond’.
